…จะเป็นผู้อาศัย หรือ จะเป็นหนึ่งในฟันเฟือง…
ป้ายสีแดง อักษรสีขาว แขวนอยู่ตรงหน้า เหนือ ศรีษะ ของน้องๆ รุ่น ล่า E67 ที่ผ่านการวิ่งประเพณี มาตั้งแต่ เช้ามืดวันนี้…

 

ตัวหนังสือในภาพนี้มีพลัง

ยี่สิบห้าปีก่อน ตอนที่ เข้ามารั้วสีเขียวที่นี่ ..ก็ ยังงงๆ

งง ตั้งแต่สถานที่ เพราะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมาเลยครับ ม.เกษตรศาสตร์ เนี่ย…

ตอนเลือก ก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าว่า คะแนน จะถึง….แถมอยู่อันดับต้นๆ ในบรรดา ม. ที่มี วิดวะ ให้เรียน

เข้ามาครั้งแรก ก็ มาดูผล Entrance น่ะครับ เพราะ จากเตาปูน ที่อยู่ มาที่นี่ใกล้สุด….

บอร์ดติดไว้ที่สระน้ำ ประตูหน้า…มาดูผลที่นี่ ก็เลยได้เลยที่นี่…ซะเลย…บ๊ะ …น้องๆ จะเอาเป็นเคล็ดก็ได้นะครับ

ยังไงอย่าเผลอ ไปดูที่ๆ ไม่ได้เลือกไว้ล่ะ …ดันติดขึ้นมา เดี๋ยวจะงง

 

ตั้งแถวเป็นระเบียบ

คณะวิดวะ (คณะวิศวกรรมศาสตร์) ที่นี่ มีประเพณี การรับน้องที่ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเท่าไหร่

รับน้อง น้องต้องวิ่งรอบเกษตร เท่ารุ่น …ไอ่หยา…

วิ่งไม่ครบ …ไม่รับ…  ไม่มีรุ่น…

อ๊ะ เรื่องใหญ่นะนั่น… ไม่มีรุ่น ..แล้วจะทำของชำร่วยที่ระลึกรุ่นได้ไงหว่า …

ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง แน่ ถ้าไม่มีรุ่น …ดังนั้น การมีรุ่น ถือเป็น เรื่องคอขาดบาดตาย เลยทีเดียว

น้องใหม่ จะได้รุ่น ต้องมีวินัย ต้องเข้าประชุมเชียร์ … ถ้าประชุมเชียร์ คือการ ซ้อมร้องเพลงเชียร์ เฉยๆ มันก็ดี แต่ มันมักจะมีของแถม มาด้วยเสมอ

ไปวิ่ง ไปโดน “ว๊าก” ไปนอนทำ Planking อยู่กลางถนน งี้ … ซ้อมประชุมเชียร์ กลับบ้านมาที ยังกับ ไปซ้อมรบตะวันออกกลาง

หลังซ้อมเชียร์ ฟิต ร่างกาย จนได้ที่ ก็ถึงที วันรับน้อง ครับ …

สมัยพี่ป๋อง วันรับน้อง จะต้องวิ่งประเพณีกัน “วิ่งเท่ารุ่น” ตอนเข้า เป็นรุ่น 42 ก็วิ่งกัน 42 รอบ…

42 รอบครับ … 42 รอบจริงๆ นับไม่ผิดหรอก …สอบเรียนวิศวะได้ นับเลขไม่ผิดแน่นอน  วิ่งกันตั้งแต่ สี่โมงเย็น กว่าจะครบ โน่น ล่อไปเกือบเช้า…

อู้ได้มั๊ย …อู้ได้ครับ แต่ ตอนนั้น มัน Spirit ครับ ไม่มีใครอยากอู้…

…เหนื่อย จนแทบจะล้ม แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไป…กายไม่ไหว แต่ ใจยังสู้ …นิ้วจะชู ออกแรงไม่ไหว …อยู่ที่ใจ แอบแลบลิ้นแทน…(ไม่ต้องร้องเป็นเพลงนะครับ เพราะมันไม่ใช่เพลง นิ้วมันเพลิน เลยพากันเดินต่อไป เอ้า…)

 

น้องๆ หน้าเคร่งเครียด

ประเพณีนี้ ถือกันมาตังแต่ รุ่นแรก …จนตอนนี้ รุ่นที่ 67 แล้วครับ …เมื่อวันอาทิตย์ที่ 26 มิย ที่ผ่านมานี่ น้อง อาย น้องใน Facebook กับ เพื่อนเบนซ์ ในรุ่นมาชวนไปงานรับน้องกัน ….

จบมา ยี่สิบปี …ไม่เคย กลับมางานรับน้องเลยครับ …ครั้ง นี้ เป็นครั้งแรก เลย ตื่นเต้นหน่อย

เข้ามาเกษตร ก็ เริ่มงง กับ ระบบจราจร ที่เปลี่ยนไปแล้วครับ ..ถนนมี แบ่งหลายเลน มีเลน จักรยาน  แบ่งกันเรียบร้อย แต่ ไม่รู้ว่า one way หรือไม่ ทางไหน …มารู้อีกที ตอนรถที่สวนมา ชี้ๆ ว่า ไม่ให้ไปนั่นแหล่ะครับ

มองหา รถตะลัย มองไม่เห็นเจอ …จำได้ ว่า รถตะลัย ที่ขึ้นทีละบาท มีครั้งแรก ก็ตอนที่พี่ป๋องเรียนนั่นแหล่ะครับ

มาดูน้องวิ่งสมัยนี้ ไม่ต้องมาตอนกลางคืน เพราะ เค้าวิ่งกันตอนกลางวัน …

… วิ่งกันเช้ามืด เสร็จกัน ก็มืดเหมือนกัน…มืดชน มืด… ไม่มี โง่…

ไอ้วิ่งเท่ารุ่นนี่ บางคนพอรู้ประเพณีนี้ …ตกใจ แถมกังวลต่อไปว่า รุ่นที่ร้อยจะทำอย่างไร ……ไม่ต้องวิ่งกันร้อยรอบเลยเหรอ…

แนะนำว่าอย่าคิดมากครับ …ถึงเวลา รุ่นนั้นเค้าก็คิดได้เองอ่ะครับ ว่าจะทำกันอย่างไร

 

Sotus

วันนี้ เห็นน้องปีสี่ ใส่เสื้อแดง ด้านหลังปักตัวหนังสือ SOTUS ตัวเบ่อเริ่ม… ความทรงจำ ที่ลางเลือน ผุดขึ้นมา…

ความหมายของ SOTUS ที่รับรู้กันมาของ วิศว ม.เกษตรศาสตร์ ก็คือ

S Seniority ไม่ได้หมายความว่าเป็นพี่ แล้วจะค้องเสียงดัง…แต่ เป็นการให้เกียรติ ให้ความเคารพ รุ่นพี่ ..ของพวกคุณ …อย่างที่รุ่นน้องควรจะเป็น
O Order คือคำสั่ง…ระเบียบ ที่ทุกคนต้องเชื่อฟัง ปฏิบัติตาม โดยไม่มีเงื่อนไข การอยู่ด้วยกัน เป็นสังคม จำเป็นต้องมีกฏระเบียบ เพื่อความเรียบร้อย ..กฏบางอย่าง พี่ๆ กำหนดมา เพราะมี กุศโลบายที่ดี …เพื่อสร้างน้องให้เป็นวิศวกรที่ดี

T Tradition ประเพณี ที่ ยึดถือปฏิบัติ สิ่งดีๆ หลายอย่าง จำเป็นต้องสืบทอด …อย่างถูกต้อง และ รู้จริง

U Unity ความเป็น หนึ่ง …ใจเดียวกัน…ไม่แต่แยก ไม่แบ่งแย่ง

S Spirit ความเสียสละ เพื่อส่วนรวม เพื่อสังคม ..กล้าทำ ในส่ิงที่ถูกต้อง… และนั่นเป็นเหตุผบที่พี่ป๋องมาในวันนี้

ช่วงเวลาสั้นๆ ที่มายืนดูพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ มีหลายครั้งที่ ขนลุกซู่ ขึ้นมา…ภาพ เก่าๆ สมัย ที่ตนเอง ต้อง เป็นผู้ “ถูกรับ” ลอยผ่านเข้ามา…

ยี่สิบห้าปี ผ่านมาแล้ว…. ความรู้สึกนั้นยังอยู่…

 

เพื่อน และ น้องที่เจอ

วันนี้ได้พูดคุยกับ ต่อ เพื่อนร่วมรุ่น ที่ ผูกพันธ๋์ กับคณะมาก

ต่อมาเป็นตัวแทน ของ E42 ในการรับน้องครั้งนี้ครับ พี่ป๋อง ก็ตั้งใจจะมาอย่างนั้น เหมือนกัน แต่ มาไม่ทัน ต่อเลยได้ทำหน้าที่คนเดียว

เราตั้งข้อสังเกต ว่า “ว๊ากเกอร์” สมัยนี้ ต่างจากรุ่นเรา ตรงที่ รุ่นนี้ มีคำสร้อย เยอะ ..

รุ่นเรา ว๊ากเกอร์ พี่ๆ เค้าจะ พูดห้วน… ดุ กดดัน

แต่รุ่นนี้ ว๊ากเกอร์ จะมี “สร้อย” ตาม เช่น  “วะ” “โว้ย” แหม มันฟัง แล้ว กดดันเหมือนกัน …แต่ เหมือน การให้ เกียรติ จะน้อยลง…

ต่อ เรียก รุ่นน้องมาถาม ว่าเป็นอย่างนี้ มานานแล้วหรือยัง น้องที่ คลุกคลี กับ คณะ (ถึงแม้จะจบไปแล้ว) บอกว่า เป็นมาได้ สักระยะหนึ่ง หลายรุ่นแล้วเหมือนกัน …

…แต่ น้อง ก็บอกว่า เป็น บางคน นะพี่ …ไม่ใช่ทุกคน … ผม ไม่เป็น…

พี่ต่อ หันมามองหน้า พยักหน้าให้เล็กน้อย … เราสองคนเข้าใจว่า ..สังคม มันได้เปลี่ยนไปแล้ว …การ “วะ” “โว้ย” นั้น อาจจะเป็น เรื่องปกติ ของน้องๆ สมัยนี้แล้วก็ได้ …  รุ่นพี่ อย่างเรา ก็ต้องเปิดใจ…

ประมาณว่า เห็นรถชนคน แล้ว คนขับ นั่งกด BB ก็ต้อง เปิดใจว่า น้องๆ เดี๋ยวนี้ เค้า สะดวกที่จะกด Key บนโทรศัพท์ ขอความช่วยเหลือ ..มากกว่า ที่จะ โทรออกเสียงกันตรงๆ เหมือน รุ่นเรา….

สังคมเปลี่ยน อะไร ก็เปลี่ยน ..คนก็เปลี่ยน …แต่ เจตนา นั้น คงไม่เปลี่ยน …

 

จำเอาไว้…

ภาพงานวันนั้น รับ E67 แต่ ปีที่แล้ว E66 ไม่ผ่านการรับ น้อง เพราะ Unity ไม่ดีพอ รุ่นพี่ เลยไม่รับ…

เพิ่งเคยเห็นเหมือนกันครับ ที่ น้องๆ จะไม่ผ่านการรับ น้อง… คงจะ ฝืด กันใช้ได้ทีเดียว

ปีนี้ E66 เลย มารับ พร้อม น้อง E67

พี่ป๋องไม่ได้นับคน แต่ ก็เห็น E66 ใส่เสื้อเขียว มากันเยอะ ทีเดียว

แต่การมาขอรับ ก็ใช่ว่าจะได้กันง่ายๆ …ต้องไปวิ่งเหมือนกัน …วิ่งกันจน เห็น เป็นลม ล้มไปหลายคน

สุดท้าย ได้รับทั้งสองรุ่น …เบิกบาน Happy มีรุ่น ทำของชำร่วย ได้ …

บรรยากาศ น่าประทับใจครับ …อยากชวนเพื่อนมาอีก ในปีต่อๆไป …ใครไม่เคย ก็ ควรจะมา…

ยืนดู …เห็นความตั้งใจน้องๆ แล้ว ก็ ขนลุกซู่ เลยทีเดียว…

เจอกัน งานรับน้องปีหน้านะครับ

ซู่…ซู่ …ซ่า …ซ่า Here we are waterman can you see who are we engineer engineer ชลประทาน…

ก้มหน้าลงไป….

============================================================

ดูรูป หลายบรรยากาศที่ https://www.facebook.com/narong.wonggasem/media_set?set=a.10150232487984326.334646.566784325&type=3