อยู่ที่ใจ..

เมื่อวันศุกร์ ควบน้องพี ไปล้มอยู่แถว สายใต้ใหม่
เจ็บหัวเข่่าซ้ายมากเลย เพราะ มันกระแทกพื่้นไปตอนล้ม…

น้ำหนักตัว (ที่พีคมากในช่วงนี้) บวกกับความเร็ว ทำให้ Momentum ทั้งหมด ถ่ายทอดออกมาจากเข่าสู่พื้น…

นั่นเป็นเรื่องของ เข่าซ้าย…

เข่าขวาไม่เป็นไรเลย ..

ยกรถควบต่อ ไปทำธุระ ที่ต้องเดินขึ้นตึกสามชั้น อยู่สองหลัง กว่าจะเสร็จ และ ขี่น้องพีกลับบ้าน ก็ปาไปสามชั่วโมง

เข่าซ้าย ยังเจ็บ แต่ เข่าขวาไม่เป็นไรเลย…

กลับมาบ้าน มาทำการสำรวจน้องพี ดูหน่อย ว่า มีรอยอะไรบ้าง
สีของรถ บวกกับ พื้นที่ล้มค่อนข้างเรียบ (เพราะเป็นกระเบื้อง ที่เรียบ มันเลยลื่น) ทำให้ มองหารอยได้ลำบาก
หรือว่ารอยมันจะอยู่ข้างล่างหว่า …เลยนั่งยองลงไปดู
แปล็บ ที่เข่าขวา แล้ว ก็ ทรุดอยู่ตรงนั้นเลย…ปวดจริงๆ

นั่นเป็นเรื่องของเข่าขวา……

วันรุ่งขึ้น กระย่อง กระแย่ง ไปทำงาน (ดันฟิต ทำงานวันเสาร์ซะอีก) จนกระทังเย็น
เข่าขวาก็ยังปวดอยู่ แต่ เข่าซ้ายที่เจ็บ เริ่มเป็นเรื่องเล็กไปแล้ว
หาหมอดีก่า จะได้ยามากิน แถม เคลมประกันซะด้วยเลย

หมอทักคำแรก… "เป็นลูกโป่งมาเลยนะ" หมอหมายถึง เข่าขวา ไม่ได้หมายถึงหน้าคนไข้
ผมต้องเจาะออกมาดูก่อนว่าเป็นน้ำ หรือ เลือด ..หมอบอก
ดูดออกมาได้ประมาณ 8 หลอด หมอบอก ประมาณ 75 CC เลือดล้วนๆ…

"เอ็นหัวเข่าคุณขาดนะ"…หมอบอก

 

ขาใหญ่ เหมือน ขาพันกุ้งเลย

มีันทำไมขาดกันง่ายอย่างนี้ วะ…
แต่ที่เดินอยู่ได้ เพราะว่าคิดว่าคงเจ็บธรรมดา ไกลหัวใจ

เป็นเรื่องของกำลังใจล้วนๆ …

วันนี้วันจันทร์ หมอนัด ไปตรวจอีก ดูดออกมาได้ 45 CC แถมจำขามาโยกเล่นให้ดู ว่า มันเคลื่อนไหวได้ยังกับไม่มีข้อต่อ ทำให้ใจเสียเล่น…
ตกบ่ายเลยเซ้งเป็ด กับร่างกายที่บอบบางของตัวเอง ..
กลับมานอนซะเลย…

เป็นเรื่องของกำลังใจจริงๆ …

หาได้จากแถวนี้บ้างคงจะดี…เฮ้อ