ดีใจที่พ่อได้เป็น “อาจารย์ใหญ่” ที่ ม.รังสิต

4 June 09 เช้าๆ อากาศที่เขาใหญ่ดี๊ดีครับ ถึงแม้ต้องตื่นแต่เช้าหน่อย มีงัวเงียนิด แต่ก็รู้สึกดีมากๆในวันนี้

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่พี่ป๋องภูมิใจ…ภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกพ่อน่ะครับ

มองดู วิวสองข้างทาง ระหว่างขับรถ เปิดกระจก ลมพัดเย็นๆ กับบรรยากกาศดีๆ อย่างนี้ สูดอากาศเฮีอกใหญ่ เข้าปอดอย่างเต็มที่

…อากาศ บริสุทธิ์ที่เขาใหญ่ พอหายใจเข้าไป มันดู สดใส และทำให้ สงบ เยือกเย็น อย่างประหลาด…

จากเขาใหญ่ตั้งแต่หกโมงเช้า ขับรถไป ดูวิวไป นึกอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อย เพียงแค่สองชั่วโมง ก็เลี้ยวเข้าสู่ รั้ว มหาลัย ม.รังสิต

เป็นครั้งแรกที่มากร้ำกรายที่นี่ครับ เกิดมาก็เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่ครับ ผิดจากที่คิดไว้ลิบลับ

เพราะ ม. นี้ ช่างลึกลับซับซ้อนดีจริง…จากทางเข้า ผ่านเมืองเอก มาเจอมหาลัยในนี้ …แปลกดีครับ

…ไม่คิดว่าจะมี มหาลัย อยู่ในที่แบบนี้ …

ด้วยความที่ไม่เคยมา ก็จอดรถถามทางเค้ามาเรื่อย จนวิ่งเข้ามาที่คณะแพทย์ศาสตร์ เข้ามาปุ๊ป ก็สะดุดตากับน้องนักศึกษา หน้าตาหน้ารัก ที่ยืนเป็นแถว เหมือนรอใครอยู่ข้างทาง

พี่ป๋องชะลอรถโดยอัตโนมัติ เมื่อเจอรอยยิ้ม ยังไม่ทันจะพูดหรือถามอะไร เสียงนุ่มๆ ก็เปล่งออกมาจากปากน้องคนนั้น ซึ่ง ตามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ว่า

“มางานทำบุญอาจารย์ใหญ่หรือเปล่าค่ะ”

พี่ป๋อง พูดอะไรไม่ออกเพราะนานๆ จะมีสาวๆ มาทักเสียที เลยพยักหน้าแล้วบอกน้องไปว่าใช่ ทันใด น้องก็กุลีกุจอ ชี้มือไปที่จอดรถ แล้ววิ่งจู๊ด หาที่จอดรถให้ เจอ service ขนาดนี้ รู้สึกเหมือนได้รับการต้อนรับอย่างมีเกียรติมาก…

สักพักพี่ รปภ (พี่ปูเคยบอกว่าห้ามเรียกว่า “ยาม” เดี๋ยวมีเคือง) ก็เข้ามาช่วยโบกรถให้เข้าที่จอดที่เตรียมไว้ พร้อมกับให้เสียงบอกกำกับ ดังฟังชัด

“ถอยหน่อยครับ อาจารย์ ถอยอีกนิดครับ …เอ้า จอดครับ อย่าใส่เกียร์ ใส่เบรคมือไว้นะครับ อาจารย์ เดี๋ยวจะได้เข็นได้ครับ …เชิญครับ อาจารย์”

อืม… เกิดมาไม่เคยมีลูกศิษย์เลย แต่วันนี้ได้ upgrade เป็นอาจารย์ ไปแล้ว….ดีจริงๆ

นั่งหลับตา …นึกย้อนไปเมื่อเดือนที่แล้ว… มีน้องคนนึง ชื่อว่าป่านโทรมาหาครับ

น้องโทรมาถามพี่ป๋องว่า ได้รับจดหมายเชิญมาทำบุญอาจารย์ใหญ่หรือยัง… ได้ฟังแล้วก็แปลกใจ

ตอนนั้นพี่ป๋องยังไม่ได้รับ อะไรเลย รังแต่แปลกใจว่าทำไม”ทำบุญอาจารย์ใหญ่”กันเร้วเร็ว ….จริงๆ ทางมหิดล ต้องเก็บร่างเตรียมไว้ศึกษา ถึงสองปีนี่นา

อ่านมาถึงตรงนี้ อย่าเพิ่งแปลกใจ พี่ป๋อง …ต้องเล่านิดนึงครับ คือว่า คุณพ่อพี่ หลังท่านเสียชีวิตเมื่อปีที่แล้ว ร่างกายท่านก็ถูกเก็บไว้ที่ศิริราช

คือเจตนารมณ์ท่าน ตั้งใจไว้ว่าจะบริจาคร่างกายไว้ให้ศึกษากับ ศิริราช มาก่อนเสียชีวิตแล้ว…เรียกว่า ท่านมุ่งมั่นมาก ในเรื่องน่ี้

ลูกตาท่านก็บริจาคกับสภากาชาติไทย…เรียกว่า ให้หมด …ไม่มีเหลือ

วันนี้ทางศิริราช ได้มอบร่างมาให้กับ ม.รังสิต เพื่อให้ นักเรียนแพทย์ได้ใช้ร่างในการศึกษา ซึ่งก็ตรงกับเจตนารมณ์ของคุณพ่อ นั่นแหล่ะครับ เพียงแต่ไม่ใช่ ศิริราช ที่ประจำพ่อเค้า

งานนี้เปลี่ยนที่ แต่พี่ป๋อง คงไม่ได้ถามพ่อแล้วล่ะ … กลัวแก ลุกขึ้นมาตอบ แล้วจะยุ่ง …

….. คิดว่ายกให้หมอที่ไหนก็ได้ พ่อไม่ mind หรอกครับ พ่อ เป็นคนง่ายๆอย่างนั้น เอง …

 

ยังติดใจว่าทำไม เก็บร่างไว้ไม่นาน แต่ตามความเข้าใจของพี่ป๋อง ปกติจะเริ่มศึกษาร่างได้  ก็ต้องหลังจากที่เก็บร่างไว้ประมาณสองปีนี่ซิ

ก็นี่ยังไม่ถึงปี ก็มีการนำร่างมาใช้แล้ว …เลย มีอาการงง เล็กน้อย ในวันที่ป่านโทรมาวันแรก ก็ให้น้องป่านช่วยเช็คให้หน่อย

แต่น้องป่าน ก็ไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่า กำหนดการณ์ จนมาวันนี้ถึงเริ่มเช้าใจว่า ร่างบริจาคนั้นกำลังขาดแคลนครับ

อาจจะคนบริจาคน้อยลง หรือ มีนักเรียนแพทย์มากขึ้น แต่ ทั้งสองอย่างทำให้จำนวนของ “อาจารย์ใหญ่” ไม่เพียงพอ

อันนี้ก็ทราบจากน้องๆ นักเรียนแพทย์ ที่อยู่ในงานวันนั้นน่ะครับ รวมถึง น้องป่าน ด้วย (มาทราบทีหลังว่าเป็นนักเรียนแพทย์ ในทีมนี้ด้วยเหมือนกัน)

พิธีการที่นี่ ไม่มีอะไรมากครับ มาถึงก็ลงทะเบียนครับ ซึ่ง เราก็นำรูปของพ่อมาด้วย ตามคำบอก เพราะเจ้าหน้าที่จะเตรียมไว้จะได้ทำพิธีพระราชทานเพลิงศพ

พี่ป๋องเอารูปพ่อมาครับ แต่กะว่าจะทำอะไรกับรูปเพิ่มอีกนิด เลยนำกลับมา

หลังลงชื่อเรียบร้อย น้องๆ ก็จะนำไปพบกับ ร่างคุณพ่อ ครับ ซึ่ง วางอยู่บนเตียง รวมๆ กับ อาจารย์ใหญ่ท่านอื่นๆ

อาจารย์ใหญ่ทุกท่านอยู่ในถุงครับ ดังนั้น ต้องดูจากหมายเลขก่อน แล้วค่อยเดินไล่ไปทีละเตียงครับ

พ่อได้เลข ๙ ครับ เลขดีซะด้วย เลขชอบของพ่อเลยแหล่ะ

ร่างของพ่อนอนนิ่งอยู่ในถุงครับ เหมือนๆ กับทุกร่าง

ดูเหมือนพ่อตัวเล็กลงเลยเวลานอน จำแทบไม่ได้แล้วว่า ก่อนพ่อจากไปอ้วนแค่ไหน จำได้แต่ว่ามีพุงนิดๆ

ตอนนี้พ่อไม่มีพุง แล้ว พุง ย้ายมาอยู่กับลูกหมดแล้วครับ

พี่ป๋องขอร้องให้ “น้องหมอ” (ขอเรียกแบบนี้ละกัน) ช่วยเปิดหน้าให้ดูหน่อย

พ่อยังนอนยิ้มมีความสุข อยู่เช่นเคยครับ

อยากคุยกับพ่อจังเลยครับ …

้พี่ป๋องเอามือจับตัวพ่อ มีความรู้สึกอยาก เขย่าตัวให้แกตื่น ….จนเผลอ เขย่าตัวแกจริงๆ…

อยากให้พ่อตื่นครับ …ไม่เคยรู้สึกเลย…ว่าพ่อจากไปแล้ว….ไม่อยู่คุยด้วยแล้ว

เหมือนพ่อนอนหลับ…ตื่นมาคุยกันหน่อยดิพ่อ …อยากคุยกับพ่อจัง มีเรื่องอยากบอกตั้งหลายเรื่อง รับรองพ่อฟังแล้วต้องชอบ…

พ่อนอนหลับปุ๋ย ดูมีความสุขจริงๆ …

พี่ป๋องว่าพ่อคงไม่มีอะไรที่ต้องห่วง และ ความหวังที่ตั้งใจไว้ก็เป็นจริงแล้ว …

…หน้าตาพ่อ เหมือนเดิมครับ เพียงแต่จะคล้ำไปนิดนึงเท่านั้น

เจอพ่อคราวนี้ พี่ป๋องงี้ ต่อมน้ำตาแทบแตก …ดีว่าใส่แว่นดำช่วยไว้ ไม่งั้น ได้ร้องไห้ ให้อายน้องๆซะแล้ว….ก็ขี้แย ออกซะขนาดนั้น.

หลังจากนั้นก็จะเป็นการทำบุญครับ ก็มีการถวายสังฆทาน ให้ตามประเพณี

พิธีดำเนินไปอย่างเรียบร้อยครับ พวกเรามากันสี่คน มีพี่ป๋อง พี่เปิ้ล น้องหน่อย และ Palla  เมื่อเสร็จพิธีก็แยกย้ายกันกลับ

พี่ป๋องเองก็ต้องขับรถกลับไปเขาใหญ่ เพื่อไปทำงานต่อให้เสร็จ…

ก่อนที่พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าและ กลับมาประชุมที่บางซื่อให้ทันตอนแปดโมงเช้า… (Superman จริงๆ).

..เฮ้อ …คนอยู่ ก็ต้องเหนื่อยต่อไป ส่วนคนไปแล้ว ก็สบายแล้วครับ ….

มางานครั้งนี้ ประทับใจ น้องๆ(ว่าที่)หมอ มากมายครับ นอกจากการต้อนรับที่ดูให้เกียรติ พี่ป๋อง อย่างมากแล้ว แต่ละคนยังดูมุ่งมั่น และ ตั้งใจในหน้าที่ “หมอ” ที่ตนเองจะต้องทำ อย่างมาก น้องๆ ในทีม ซึ่งได้แก่ หมิว นิด ป่าน ธัญ แน่ ห้าคน วันนั้นได้พบครบทุกคนครับ

เห็นแล้วน่าภูมิใจ แทน ผู้เป็นพ่อแม่ นะครับ เพราะนอกจาก หน้าตา กริยามารยาทดีแล้ว ยังมีเจตนาที่ดี อีกด้วย

เห็นแล้วไม่ห่วงครับ ก็ฝากน้องๆ เค้าดูแลคุณพ่อ ต่อไป และ ใช้ประโยชน์จากร่างท่านในการศึกษาให้คุ้มค่า เพราะเป็นความตั้งใจของท่านเอง

ดีเหมือนกันนะที่ได้เจอพ่ออีก หลังจากที่คิดว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว …ซึ่งครั้งนี้ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ แล้วล่ะ

หลับให้สบาย และ ขอให้พ่อไปสู่สุขคตินะครับ …

รักพ่อจริงๆ

>>>เลือกอ่านเรื่องพ่อทั้งหมดได้จากหน้านี้ …click<<<

=========================================================================

หมายเหตุ สองคืนที่แล้ว ฝันถึงพ่อ ฝันได้ไปเยี่ยมพ่อที่เมืองๆ หนึ่ง เป็นครั้งแรก ที่ฝันถึงพ่อ แล้วเป็นฝันดี …พ่อยังถามถึงพี่เปิ้ล (พี่สาว) อยู่เลย ว่า “พี่เปิ้ล สบายดีมั๊ย” เป็นฝันที่ดีจริงๆ ทำไมพ่อไม่เข้ามาให้เราเห็นบ้างน้า