กลับมาโรงหมออีกแล้ว

17:00…ของวันพฤหัสที่ 23 สิงหาคม 2007

มีฝรั่งมาที่บริษัทครับ เลยโดนสั่งให้ประกบฝรั่งทั้งอาทิตย์

ถือว่าสัปดาห์นี้ต้องโชว์ฝีมือครับ เพราะเวลาคุยกับฝรั่งนี่ใช้มือมากกว่าปาก (ใช้มือ 80% ดวง 10% ปาก 7% และ สมอง 3%) นัยว่าใช้พลังงานเยอะกว่าปกติ วันนี้เลยตั้งใจจะกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ เพื่อที่จะได้พักผ่อนนอนชาร์ตแบทแต่หัวค่ำ…

กลับมาถึงบ้านนั่งตูดไม่ทันจะร้อน น้อง Paula ที่เพิ่งคบกันมาได้หกเดือนก็โทรมา…

น้อง Paula เป็นเด็กดูแลคนชราที่ผมได้มาจากศูนย์ จริงๆ ชื่อ “คำล่า” ผมเห็นว่าถ้าเปลี่ยนเป็น “Paula” จะ อินเทรนกว่า เลยถือวิสาสะ เปลี่ยนชื่อให้ ณ บัดดล….

“พี่ป๋องคะ…ตาไม่สบาย ค่ะ…ซึม และ เพลีย ไม่ค่อยพูด ตอนนี้ นอนหลับไปแล้ว”

ผมงงปนตกใจ…ก็สี่ชั่วโมงที่แล้วยังคุยเล่น เดิน เหิน ตามปกติ หลังจากโทรซักอาการของ “ตา” สักพัก ก็คว้ากุญแจโดดขึ้น Tibby บึ่งไปบ้านพ่อที่นครปฐมทันที

เสียงแม่พูดตามหลังมา..”อย่าขับรถเร็วนะลูก ค่อยๆ ไป….” ยังแว่วอยู่ในหู ทำให้เข็มไมล์ของ Tibby กระดิกได้ไม่เกิน ร้อย

…

…

ต้องย้อนกลับไปสัปดาห์ที่แล้วครับ เพราะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้

 เมื่อพฤหัสที่แล้ว ทหารเก่าอย่างพ่อ มีอันต้องเข้าไปพบหมอที่ศูนย์ประสาทวิทยาอีกครั้ง  เพราะ ยืนแถวตรงไม่ได้ซะแล้ว จับยืนตรงทีไรเป็นเอียงโซเซ หัวทิ่มมาข้างหน้าตลอด… ตอนแรกผมนึกว่า เป็นเพราะหนักพุง เพราะช่วงหลังพ่อเจริญอาหารมากไปหน่อย พุงเริ่มโตขึ้น  CG (Center of gravity) เลย offset ออกมา น่าจะเป็นสาเหตุให้หน้าทิ่ม แต่ดูไปดูมา คิดว่าไม่น่าจะใช่แล้วเมื่อก่อนก็พุงขนาดนี้ ก็ทรงตัวได้ดีไม่เห็นมีปัญหา ปัญหานี้เกินภูมิความรู้ที่มี เลยต้องกลับไปปรึกษาหมอระบบประสาทที่เค้าเรียนมาทางนี้จะดีกว่า

ใครมาศิริราช สิ่งหนึ่งที่ต้องพกมาด้วยคือความอดทด เพราะ ต้องมารอตั้งแต่หกโมงเช้า จะได้เจอหมอจริงๆ ก็ประมาณ 11:00 หมอดูอาการประมาณห้านาที หมอก็ยิ้มแล้วบอกว่า”เดี๋ยวผมนัดมาปรับ Shunt ผมมั่นใจว่าอาการคุณลุงจะดีชึ้นแน่นอน”

วันนี้ผมเลยพา”ทหารเก่า” มาตามคำสั่งของหมอที่สั่งให้ไปปรับ ”Shunt” ครับ

Shunt – แปลตรงตัว ก็คือ สับราง หลีกทาง แต่พอหมอเอามาใช้ ก็จะหมายถึงการฝังท่อ เพื่อ ให้ ของเหลวในร่างกาย ไหลจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง

กรณีของ Daddy ผมนี่ ต้องต่อให้น้ำในสมอง ไหลลงกระเพาะอาหาร ครับ เพราะ น้ำในสมองเยอะไป พอน้ำมันเยอะมันจะไปกดสมองน่ะครับ กดตรงไหนก็ได้เรื่องตรงนั้น กดถูกจุดอาจได้เดินโซเซ แต่ถ้ากดได้ที่ อาจถึงขั้นแขนขาไร้เรี่ยวแรง (เคยเล่าที่มาไว้ใน Blog เรื่อง Die Hard สนใจลองอ่านกันได้)

ในการทำ “Shunt” องค์ประกอบอีกอันที่สำคัญคือตัว relieve valve ที่จะทำหน้าที่ปล่อยให้ของเหลวไหลผ่านได้ เมื่อถึงระดับความดันที่ตั้งไว้ นั่นคือต้องรักษาระดับน้ำไว้ให้เหมาะ ถ้าน้ำน้อยไป สมองอาจยุบตัว ก็จะยุ่งเข้าไปอีก เรื่องการปรับระดับความดันส่วนสำคัญต้องไปดูที่ Valve เจ้า valve ที่ว่ามีทั้งที่ปรับตั้งด้วยมือที่ต้องมีการผ่าตัดเข้าไปปรับ  และ แบบที่สามารถปรับตั้งได้จากภายนอก (ไม่ต้องทำการผ่าตัด) ความซับซ้อน และ ราคาค่าใช้จ่ายก็จะแตกต่างกันไป ในสองวิธีนี้แหล่ะครับ

Daddy ผมเล่นแบบปรับโดยไม่ต้องผ่า เพราะ 78 แล้ว ผ่ากันบ่อยๆ สมองติดเชื้อเข้าจะลำบาก หมอบอกว่าเรื่องน่ากลัวของการผ่าตัดเรื่องหนึ่งคือการติดเชื้อ และ ถ้าสมองติดเชื้อ จะผ่าเปิดกระโหลก เอา แอลกอฮอล์เช็ด ก็คงไม่ใช่เรื่องสนุก…เพราะฉะนั้นหลีกเลี่ยงไว้จะดีกว่า

ตอนที่ใส่ Shunt เข้าไป หมอจะตั้งระดับความดันไว้ที่ 100 mm ของน้ำ (ระดับความดันที่ทำให้น้ำขึ้นไปสูง 100 mm) มาวันนี้ก็จะปรับลงเหลือ 70 mm ของน้ำ…นัยว่าคราวนี้ก็ไหลกันคล่องขึ้นครับ…

05:00 ของวันพฤหัสที่ 23 สิงหาคม 2007

หลังหมอนัด หนึ่งอาทิตย์ วันนัดก็มาถึง ผม Paula และ พ่อ ตื่นกันแต่เช้า เพื่อจะได้เดินทางมาให้ถึงศิริราชประมาณ หกโมง เพราะช่วงเวลานี้ สะดวกต่อการหาที่จอดรถ ถ้ามาสายอาจต้องออกไปจอดตากแดดนอกโรงพยาบาล ทั้งร้อน ทั้งไกล และ ไม่ค่อยมีที่จอด

กิจกรรมที่โรงพยาบาลรวมๆ กันแล้ว ไม่เกินชั่วโมงหรอกครับ นอกนั้นเป็นเวลารอซึ่งเป็นปัญหาหนึ่งที่ทำให้ คนบางชนชั้น เลือกที่จะไปใช้บริการโรงพยาบาลของเอกชน ซึ่งเหนือกว่าในจุดๆนี้

หมอนัดประมาณ 9:00 ได้ทำจริงก็ประมาณ 10:00 น่ะครับ หมอเจ้าของไข้ที่นัดไม่ได้มาเอง เพราะพักร้อน ก็มีหมอท่านอื่นมาทำให้ การปรับเป็นไปอย่างรวดเร็ว เพราะเป็นการเอาเครื่องมือมาปรับให้ภายนอก พ่อกลับบ้านประมาณเที่ยง ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ จนกระทั่งห้าโมงเย็น….

17:00 ของวันพฤหัส เดียวกัน

Paula เล่าทางโทรศัพท์ให้ฟัง ว่า พ่อเริ่มซึม ไม่ค่อยพูดค่อยจา ดูเพลียๆ และ หลับค่อนข้างบ่อย จากที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ ชั่วโมงละสองรอบ หลังสี่โมงก็ไม่เข้าห้องน้ำอีกเลย…..

คำเตือนของหมอที่บอกไว้ตอนปรับ Shunt เสร็จ ลอยขึ้นมาให้ได้ยิน…ว่า “ถ้าคนไข้ซึม หรือ อาเจียน หรือ มีอาการผิดปกติ ให้รีบส่งมาที่นี่ทันที”….

หลังรับโทรศัพท์แจ้งข่าวจาก Paula ผมหมุนหา “พี่เหน่ง” หัวหน้าพยาบาลที่อยู่ตึก 72 ปี ชั้น 4 ผมเคยพูดคุยกับพี่เหน่งตอนที่เคยไปเฝ้าพ่อตอนผ่าตัดใส่ “Shunt” พอเล่าอาการให้พี่เหน่งฟัง ก็ได้รับคำแนะนำว่า สามารถรอดูอาการได้เผื่อว่าอาจเป็นอาการปกติหลังปรับ shunt แต่ ถ้าไม่ดีก็ส่งมา”ฉุกเฉิน” ที่ศิริราชได้เลย

หลังวางหูจากพี่เหน่งผม”บึ่ง” Tibby มาถึงที่บ้านนครปฐมของพ่อ สภาพที่ปรากฏแก่สายตานั้นน่าตกใจ เพราะพ่อไม่โต้ตอบอะไรทั้งนั้น ตาลอย และ ไม่ให้ความร่วมมือในการเดิน หรืออะไรที่ผมถามเลย บางครั้งต้องเรียกหลายครั้งถึงจะหันมาให้ความสนใจ ผมพยายามคุยกับพ่อ จนเริ่มท้อ…ผมเลยตัดสินใจประคอง กึ่งอุ้ม ใส่รถ…ขาไปโรงพยาบาล นี่ขับต่างจากขาไปบ้านมากเพราะเห็นเลขไมล์ขึ้นมาแถวๆ 170 …แต่พ่อก็ยังนิ่ง ไม่ไหวติง

18:00 ที่ศิริราช ค่ำคืนนี้ยาวนาน

ผมอาจต้องกลับไปนิยามคำว่า”ฉุกเฉิน” ของที่ศิริราช กันใหม่เพราะ คนที่มา “ฉุกเฉิน” ที่นี่เยอะมาก เยอะกว่าเจ้าหน้าที่ที่มีอยู่ ทำให้การนั่งรอคิวที่นี่จะดูว่ายาวนานมาก คนไข้หลายคนร้องครวญคราง บางคนอาการหนัก ขากเสลดออกมาทีก็มีเลือดปนออกมาด้วย สารพัดเกินกว่าจะบรรยาย….การให้บริการก็ไม่ได้รวดเร็วทันใจสมชื่อ ฉุกเฉิน  นึกๆไปก็เห็นใจเจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติงานอยู่ที่นี่ที่ต้องเจอภาพแบบนี้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เหมือนเราซึ่งนานๆ จะไปสักที เพราะสำหรับเรา เราก็อยากได้บริการที่รวดเร็ว ในขณะที่เจ้าหน้าที่ก็รู้สึกว่าเป็นเป็นสิ่งที่เห็นอยู่ทุกวัน และ ได้ทำเต็มที่แล้ว….ซึ่งยังช้าไม่ทันใจอยู่ดี

ผมมาศิริราช เป็นครั้งที่สองในวันนี้ ถือเป็นปัญหาใหญ่เหมือนกัน เพราะ ทะเบียนประวัติของพ่อจะไม่อยู่ในที่ๆควรจะอยู่เนื่องจากอาจจะอยู่ระหว่างการส่งกลับมาเก็บที่เวชระเบียน ครั้งนี้ก็เช่นกัน เพราะเวชระเบียนแจ้งว่ายังไม่ได้รับ ประวัติของพ่อกลับมาจากตึกสยามมินทร์ที่พ่อไปตรวจเมื่อเช้า

“เจ้าหน้าที่ตึกโน้นเค้ายังไม่ส่งกลับมาคะ” ทางเวชระเบียนยืนยัน

“เราลองติดต่อไปได้มั๊ยครับ” ผมลองเสนอแนะไป

“ทางโน้นไม่มีเจ้าหน้าที่ค่ะ และ สำนักงานก็ล็อคหมดแล้ว” คงต้องรอพรุ่งนี้ล่ะคะ….จะรอได้ไงฟะ ผมนึก ก็พ่ออาการเป็นแบบนี้

“เดี๋ยวพยาบาลจะออก ใบแทน ให้นะคะ” ใบแทน คือ ใบประวัติที่ทำขึ้นมาเฉพาะกิจ โดยการสอบถามอาการจากคนไข้ ซึ่งจะไม่ได้ระบุประวัติการรักษาที่ผ่านมา ทำให้ใช้ประโยชน์จากตรงนี้ในการวินิฉัยได้ไม่มากนัก

“ให้ผมเดินไปเอาให้มั๊ยครับ” ผมเสนอตัว เพราะรู้ว่าหมอก็ไม่ยอมาดูสักที เพราะ ประวัติไม่มีนี่แหละ

“สำนักงานเค้าปิดแล้วค่ะ เข้าไปไม่ได้นะคะ”

…

20:00 น เริ่มหิว และ เหนื่อย

ผมแวะไปดูพ่อ เป็นระยะๆ หมอก็ยังไม่มาสักที เดินไปถามพยาบาล พยาบาลก็จะบอกว่ารอแฟ้มประวัติอยู่ จนสุดท้าย ผมก็ไปถามว่าหมอท่านไหนจะรักษา เพราะ รอไปอย่างไม่มีกำหนดอย่างนี้ไปทั้งคืนไม่ได้ ก็มีหมอท่านหนึ่งเชิญไปสักถามอาการเพื่อทำ “ใบแทน”

หมออายุรเวช สองท่าน เข้ามาดูอาการพ่อ น่าแปลกใจที่เวลาพ่ออยู่ต่อหน้าหมอแล้ว จะมีอาการดีขึ้น ตอบคำถามได้แทบทั้งหมด เล่นเอาหมอหันมาบอกผมว่า

“ก็ดูคุณลุงปกติดีนี่”

เอาละซิเจอหมอขึ้นมาหายเอาดื้อๆ ซะงั้น แต่ว่าหมอไม่เคยเห็นอาการพ่อตอนดีๆ ครับ เปรียบกันไม่ได้เพราะสภาพพ่อตอนนี้เหมือนคนแก่ทั่วไป ใครจะไปนึกว่าแกเป็นซูเปอร์แมนมาก่อน

ผมคะยั้นคะยอให้หมอตรวจอยู่สักพัก หมอก็เลยบอกว่าต้องตามหมอศัลย์ ที่ดูเรื่องระบบประสาท มาดู ผมเองเห็นด้วยทันทีเพราะรู้ว่างานนี้คงต้องหมอศัลย์ล่ะครับ เพราะ โจทย์มันออกมาแบบนั้น

หมอส่งพ่อไปทำการ Scan คลื่นสมอง ที่เค้าเรียก CT Scan อีกรอบ นี่ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์มานี่ พ่อทำ CT ร่วมสิบครั้งแล้วครับ ทำแต่ละครั้งก็ไม่ถูกเลย หลายตังส์เหมือนกัน

ดีว่าพ่อแกทหารเก่า เลยเบิกได้หมด ไม่งั้นเฉพาะค่าทำ CT Scan ตรงนี้ก็คงร่วมแสนแล้ว….

22:00 และแล้วหมอก็มา

หลังจากรออยู่สักพัก หมอศัลย์สองคนก็เข้ามาตรวจ ตรวจแล้วก็ปรึกษากัน กลับมาตรวจใหม่ ตรวจเสร็จก็เดินจากไป…ผมรอได้พักใหญ่จึงไปถามพยาบาลว่า..ตกลงตอนนี้ผมรออะไรอยู่

“รอหมอศัลย์ที่ senior มาดูนะค่ะ หมอจะมาดูประมาณ ตีหนึ่ง” พยาบาลยิ้มหวาน ให้คำตอบ

….

ถึงตอนนี้หมอเองก็ยังไม่ได้ประวัติของพ่อมาเลย ผมเองเดินไปเวชระเบียนอีกหลายรอบ ก็ได้รับคำตอบเหมือนเดิมว่า ทางตึกสยามมินทร์ ยังไม่ส่งมา และ ไม่มีเจ้าหน้าที่ทำงานอยู่แล้ว คงต้องรอ ถึงแม้ผมจะเสนอให้ค้นดูตรงกองที่เพิ่งส่งมาและยังไม่เข้าไปเก็บในที่ ก็ได้รับการยืนยันว่าหาสามรอบแล้วยังไม่เจอ

พยาบาลที่ห้องฉุกเฉินเองก็ต้องการที่จะได้ประวัติพ่อ เพราะหมอต้องใช้ดูประกอบการรกษา เลยมาถามว่าที่ตึกสยามมินทร์ไปตรวจห้องไหน เพราะจะได้โทรไปตามดู ผมเองเริ่มไม่แน่ใจชื่อห้อง เลยต้องย่องไปดูเอง เสียงพยาบาลแว่วเข้าหูมาว่า “ยามเค้าไม่ให้ขึ้นไปนะคะ”

…

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยามเผลอ หรือ ผมหน้าตาเหมือนหมอก็ไม่ทราบ แผล่บเดียวก็มาอยู่ชั้นหกเรียบร้อย ผมกับ Paula สวมวิญญาณ อีธาน (พระเอกเรื่อง Mission impossible) ส่วน Paula คงรับบทหนูหิ่น เหมือนเดิม ย่องเข้าไปด้อมๆ มองๆ ที่ห้องสักพัก ผมก็ผลักประตูเข้าไปตรงที่เจ้าหน้าที่เค้าประชุมกันอยู่

ก่อนที่ทุกคนจะตั้งตัว ไล่ผมออกจากห้อง ผมก็จบการ Brief ที่มาของปัญหาให้เค้าฟังจนหมด พูดเร็วปรื๋อ จนผมกลัวว่าเค้าจะฟังไม่ทัน 

คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าใจเย้นเย็น ฟังผมไม่ขัดคอสักคำ จากนั้นก็ยิ้ม และ ผายมือไปห้องข้างๆ …ตอนนั้นผมได้ยินเสียงนุ่มๆลอยเข้าหู….

สงสัยคุณจะมาห้องผิดนะค่ะ ห้องที่คุณว่าน่าจะเป็นห้องข้างๆ มากกว่านะคะที่นี่ห้อง ICU คะ…

…

มาถึงห้องถัดไป หน้าตาห้องก็ไม่ได้ต่างกันหรอกครับ น้อง Paula ถึงจำผิด เจ้าหน้าที่เห็นผมทะเล่อเข้ามาก็ปราดเข้ามาบริการเลยทันที เพราะมันไม่ใช่เวลาเยี่ยมแล้ว ผมเล่าและคะยั้นคะยอ จนเจ้าหน้าที่ช่วยตรวจสอบบันทึกการรับ-ส่งเอกสารให้ ข้างในมีบันทึกไว้ชัดเจนว่าได้ส่งเอกสารกลับไปเวชระเบียนแล้ว เพราะมีลายเซ็นรับเอกสาร ช่างเป็นระบบที่รอบคอบ และ รัดกุมอะไรเพียงนี้ คุณเจ้าหน้าที่ เมื่อได้เอกสารนี้มาเหมือนได้อาวุธกายสิทธิ์ เธอส่งบันทึกให้ผม และ กำชับผมว่า “ให้กลับไปที่เวชระเบียน เอาบันทึกให้ดู และ บอกให้เค้า ค้นประวัติด่อคุณให้เจอให้ได้” ผมรับบันทึกใน้มาประหนึ่งว่าเป็นป้าย ฮ่องเต้ ที่จะสั่งได้ทั่วอาณาจักร ในใจยังนึกอยู่ว่า ทางเวชระเบียนจะว่ายังไง…

….

23:00 กว่าๆ กลับมาที่เวชระเบียนอีกครั้ง

ผมแบกหน้าเหี่ยวๆ ที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันกลับมาที่เวชระเบียน เจ้าหน้าที่ใส่เสื้อเหลืองคนเดิมยังนั่งทำงานอยู่ เหมือนจะจำเสียงผมได้ เค้าบอกโดยไม่ต้องเงยหน้ามามอง

“บอกแล้วไงคะ ว่าทางสยามมินทร์ยังไม่ได้ส่งเอกสารมา แล้วเจ้าหน้าที่ก็ไม่อยู่แล้ว”

“กรุณาหาให้หน่อยครับ ผมจำเป็นต้องใช้จริงๆ” ผมอ้อนต่อแต่ยังไม่ได้แสดงบันทึก

“ทางนี้ก็หาสามรอบแล้วนะคะ” เจ้าหน้าที่ยืนยันเหมือนเดิม

“คงต้องรบกวนให้หารอบที่สี่แล้วล่ะครับ”…ผมยื่นบันทึกให้ดู “เจ้าหน้าที่ทางโน้นยืนยันว่าส่งมาแล้วจริงๆ” ผมย้ำคำว่า “เจ้าหน้าที่” เพราะแน่ใจว่าที่ผมไปเจอมาเป็นเจ้าหน้าที่จริงไม่ใช่ ผี…เพราะ เวชระเบียน ย้ำบ่อยว่าไม่มีคนทำงาน

“…” ไม่มีเสียงตอบมา แต่เจ้าหน้าที่ดูหน้าเสียเล็กน้อย และ จดตัวเลขจากบันทึกไป สุดท้ายเงยหน้าขึ้นมาบอกว่า

“อาจต้องใช้เวลาหาหน่อยนะคะ”

……

00:40 หมอใหญ่มาแล้ว

หมอบรรพตคนนี้ตัวใหญ่จริงๆ ครับ เป็น Senior เป็นหมอที่ nice มากครับ ผมเคยคุยด้วยตอนพ่อมานอนที่ศิริราชช่วงแรกๆ วันนี้หมอต้องมาผ่าตัด พยาบาลเลยนัดให้มาดูพ่อ หลังประเมินอาการสักพัก หมอก็มาคุยกับผม

“ผมไม่เจออาการผิดปกติของคุณลุงเลยครับ ดูจากผล CT Scan แล้วก็ไม่เจออะไร”…จริงๆแล้วเป็นข่าวดีนะครับ แต่ อาการของพ่อ มันไม่สอดคล้องกับคำวินิจฉัย ของหมอ ผมเลยยังเป็นห่วงอยู่

“รออาจารย์ ไหวมั๊ยล่ะครับ พรุ่งนี้อาจารย์มาตรวจคนไข้ ปรึกษาอาจารย์น่าจะดีกว่า”….หมอ Hint  ให้ขนาดนี้แล้ว ผมคงไม่รบเร้าแล้วล่ะครับ

คืนนี้จบลงประมาณเกือบตีสอง ครับ พร้อมกับความหวังที่จะเจอหมอในวันพรุ่งนี้ 

ช่างเป็นคืนที่ยาวนานจริงๆ……(ยังมีต่อ)